"...Θέλω τώρα που θα ξυπνήσει

να της πω μια ιστορία που θυμήθηκα.

Για δύο μόνους ανθρώπους.

Μια μόνη κι έναν μόνο.

Πρώτα ήταν, ο καθένας τους χωριστά μόνος.

Καθόταν η μόνη απάνω σε μια πέτρα κι έκλαιε.

Περνούσαν από κοντά της οι ώρες

και λέγανε:< Αφήστε την - είναι μόνη >.

Πέρασε ο χειμώνας με την κάπα του,

χτύπησε το ραβδί του κι έφυγε.

Ήταν μόνη.

Πέρασε η άνοιξη, έκρυψε το μπουκέτο της και έφυγε.

Ήταν μόνη.

Μια μέρα πέρασε κι ένας μόνος.

- Ποιος είσαι σύ; τον ρωτά.

- Ο μόνος.

- Εσένα ζητούσα, λέει, και σηκώνει την πορφύρα του...

Από κάτω ήταν ο κόσμος!..."

..Μενέλεας Λουντέμης..