"...Κάποτε στέκεσαι στη μέση του δρόμου,
βράδυ - δε συμβαίνει τίποτε,
όμως η μακρινή φωνή ενός παιδιού,
η μυρουδιά των γιασεμιών από έναν κήπο,
η ησυχία των άστρων που τη διέκοψε
το σφύριγμα του τραίνου,
σου δίνουν μια αίσθηση σαν άξαφνα εδώ,
αυτήν τη στιγμή,
να έζησες όλα όσα προόριζε ο Θεός για σένα
και τ`άλλα αργότερα δε θά `χουν πια καμιά σημασία..."
..Τάσος Λειβαδίτης..
2 σχόλια:
"περπατούσε συχνά στις σκιές
μονολογώντας για τις πιθανότητες
να συγκρουστεί με ένα τυχαίο γεγονός
όπως μια θάλασσα δέχεται
απρόσμενη επίθεση απο αφρικάνικο λίβα
(και είναι τόσο αλαζονική η άτιμη
που το πιθανότερο είναι ότι κάποια μέρα
απο μόνη της θα στερέψει , θα την ρουφήξει
ο ίδιος της ο βυθός. Γιατί συνήθως η προδοσία
εντός μας κρύβεται , ένας μικρός κακοηθής όγκος.
Και που θα είναι τότε ο ποιητής
που κραύγαζε ότι αξόδευτη ειναι
η αλμυρή των πόθων του ερωμένη; Και εγώ ξέρω
πόσοι νομίζουν ότι γνωρίζουν πως να βυθίζονται
και όταν έρθει η στιγμή τρομοκρατημένοι πνίγονται
μέσα στο ίδιο τους το σάλιο. Με ακούς ποιητή;
Μέσα στο ίδιο τους το στόμα ναυαγούν...)
ή να πεθάνει έξαφνα
απο έναν απροκάλυπτο έρωτα
όπως ένα όνειρο που πρόλαβε να σφίξει
τα χέρια του με μία και μοναδική χαραυγή.
Και σκέφτηκα
«ω θέε μου τουλάχιστον ας μην ξεψυχήσω κρεμασμένη
στα βλέφαρα ενός Υπνου που με το Φως ασελγεί»
Maria R.
Καλημέρα...
ευχαριστώ...μόνο αυτό...
καλό απόγευμα...
:):)
Δημοσίευση σχολίου