
"...Αλλά η λήθη περιέργως λυπάται τα κενά
που πότε η ζωή πότε η ίδια αφήνει.
Κι απ`το συρτάρι όπου φυλάσσονται
τα αζήτητα
παίρνει στην τύχη ένα
το προσαρμόζει στο κενό σου
και ω του θαύματος ευρέθη να θυμάσαι
- τι σημασία έχει ποιόν.
Ξέρει να συμβιβάζεται η ανάμνηση.
Αλλιώς τα χάνεις όλα..."
..Κική Δημουλά..
7 σχόλια:
το μόνο που θυμάσαι τελικά είναι το πρόσωπο...ίσως κι αυτό να είναι μια νίκη...
ίσως και μια λύτρωση...
μπορεί κι ένας "επώνυμος πόνος"...
...το μονο που θυμαμαι τελικα ειναι ο πονος....καλημερα γλυκια μου την αγαπη μου
λυτρώνεσαι έτσι?
καλησπέρα!
:):)
ποτέ
δεν μου άρεσαν
οι αναμνήσεις, τελικά
ξέρεις,
δεν με αφήνουν
το αύριο να ζήσω...
καλημέρα...
:):)
(ευχαριστω για το τραγούδι..:))
είναι και το τώρα κάπου ενδιάμεσα...
καλημερούδια!
:):)
(ευχαρίστησής μου)
Η ανάμνηση ξερει ισως να συμβιβάζεται..
Εμεις ομως δεν συμβιβαζόμαστε μαζί της..
Καλημερα και καλη βδομαδα
εμείς δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε...και ίσως είναι καλό αυτό...
καλημέρα όμορφη!
:):)
Δημοσίευση σχολίου