Κυριακή, Μαΐου 04, 2008



"...Αλλά η λήθη περιέργως λυπάται τα κενά

που πότε η ζωή πότε η ίδια αφήνει.

Κι απ`το συρτάρι όπου φυλάσσονται

τα αζήτητα

παίρνει στην τύχη ένα

το προσαρμόζει στο κενό σου

και ω του θαύματος ευρέθη να θυμάσαι

- τι σημασία έχει ποιόν.

Ξέρει να συμβιβάζεται η ανάμνηση.

Αλλιώς τα χάνεις όλα..."


..Κική Δημουλά..

7 σχόλια:

Γεωργία είπε...

το μόνο που θυμάσαι τελικά είναι το πρόσωπο...ίσως κι αυτό να είναι μια νίκη...
ίσως και μια λύτρωση...
μπορεί κι ένας "επώνυμος πόνος"...

Ανώνυμος είπε...

...το μονο που θυμαμαι τελικα ειναι ο πονος....καλημερα γλυκια μου την αγαπη μου

Γεωργία είπε...

λυτρώνεσαι έτσι?

καλησπέρα!

:):)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

ποτέ
δεν μου άρεσαν
οι αναμνήσεις, τελικά
ξέρεις,
δεν με αφήνουν
το αύριο να ζήσω...


καλημέρα...
:):)
(ευχαριστω για το τραγούδι..:))

Γεωργία είπε...

είναι και το τώρα κάπου ενδιάμεσα...

καλημερούδια!

:):)
(ευχαρίστησής μου)

Μαρια Νικολαου είπε...

Η ανάμνηση ξερει ισως να συμβιβάζεται..
Εμεις ομως δεν συμβιβαζόμαστε μαζί της..
Καλημερα και καλη βδομαδα

Γεωργία είπε...

εμείς δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε...και ίσως είναι καλό αυτό...

καλημέρα όμορφη!

:):)