δεν ήξερα ότι είναι τόσο δύσκολο πια
να συγχωρείς τους ανθρώπους.
ίσως επειδή δεν συγχωρώ και τον εαυτό μου.
ίσως πάλι αυτό να είναι μια δικαιολογία
μέσα σε τόσες άλλες.
πίστευα κι εγώ ότι ο χρόνος επουλώνει τις πληγές.
μπορείς να διατάζεις τη ζωή?
ελπίζω ξανά στο πρόσωπο...
4 σχόλια:
Καμιά φορά σκέφτομαι
το Καπέλο του Ποιητή
που έκρυβε νεκρούς
για να φανερώνεται
απέριττο το Θαυμα
μεχρι που δραπέτευσαν
καταβροχθίζοντας και
το καπέλο και το θαυμα
Υγ.
άκουσα πως απο τότε
χωρίς πρόσωπο τριγυρνάει
τις νύχτες
γράφοντας με τα νύχια του
την λέξη συγνώμη
στους τοίχους...
"...Ζήσε, κόρη μου,
ως Γεννημένος Άνθρωπος"
δικά σου λόγια είναι
Μαρία μου!
σ`ευχαριστώ...
:):)
όταν πνίγεται η φωτιά ,
πισώπλατα καραδοκεί
ύπουλη η ζεστασιά ..
με σπίθες σε προσεγγίζει ..
όταν αναζωπυρώνεται μέσα της η θάλασσα
σε δελεάζει ένα κύμα παιχνιδιάρικο ..
οσο ισχωρείς μέσα του
βλέπεις την ένταση του βυθού με την αναπνοή σου
μετρώντας σκηνες της ζωής σου ...
οι αντιθέσεις της στιγμής
είναι απλά, ότι δεν συγχωρείς
σκοτωμένες φράσεις
από οπλισμένη άγνοια ..
Σ..Α..
:)
στο τέλος άφησες το καλύτερο, αγαπημένη μου ψυχή..
ίσως την αιτία της μοναξιάς..
..me too..
:):)
Δημοσίευση σχολίου