Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008















"Έτσι, την ώρα που με τόση αφέλεια γονάτισα,
όλοι νόμισαν πως ήθελα να εκλιπαρήσω
- ενώ απλώς ήταν φθινόπωρο,
ή μάλλον να το πω αλλιώς: το πιο θανάσιμο αμάρτημα
είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου,
αλλά μια μέρα δεν άντεξα,
"εμένα με γνωρίζετε;" τους λέω,
"όχι" μου λένε
- έτσι πήρα την εκδίκησή μου,
και δεν στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους...."

..Τάσος Λειβαδίτης..


όταν άνοιξα την πόρτα
για να φύγω
ήταν πια αργά

όλοι είχαν μάθει
τ' όνομά μου

ποιός τους είπε
ότι με απασχολούν
οι ασήμαντες επωνυμίες;

..Μαρία Ροδοπούλου..

(εδώ είναι η θέση του...)

9 σχόλια:

Giorgos V. είπε...

"...-έτσι πήρα την εκδίκηση μου..."
"...δεν στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους..."
Η κόπωση της "στιγμής" μας κάνει δυνατούς, συνειδητοποιούμε την αξία της ζωής, (αγαπάμε) αυτό που είμαστε... και φτάνουμε στο στόχο που έχουμε θέσει...

Γεωργία είπε...

"απλώς ήταν φθινόπωρο..."

:):)

Myrto είπε...

όταν άνοιξα την πόρτα
για να φύγω
ήταν πια αργά

όλοι είχαν μάθει
τ' όνομά μου

ποιός τους είπε
ότι με απασχολούν
οι ασήμαντες επωνυμίες;

my dark rune
i finally made it

:)

Γεωργία είπε...

Μαρία μου,
ρόδο εσύ
και στο επώνυμο
και στη ζωή...

σ`ευχαριστώ θερμά...

:):)

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

:):)
ρόδο αλλά
με κάτι αγκάθια
νααααα

:):):)

φιλώ σε...

Γεωργία είπε...

εδώ το σπουδάσαμε
το θέμα...
κυριολεκτικά
και μεταφορικά...

φιλιά πολλά!

:):)

Γεωργία είπε...

να βγάζουμε
τ`αγκάθια εννοώ...

:):)

Myrto είπε...

τις ονειροτανάλιες σου
τρέμουν
τα καλοθρεμμένα
αγκαθάκια μου

:):)

Γεωργία είπε...

:):):)