Η φύση ξεγελάει εύκολα τους θνητούς
και τους μικρούς.
Χαρίζει το άρωμα της,
το χρώμα της απλόχερα,
χωρίς διακρίσεις.
Όμως ένα κομμάτι γης
που μοιάζει με το φεγγάρι,
το κρύβει με επιμέλεια
κι αφήνει τους εκλεκτούς
να το αναζητήσουν, βήμα-βήμα.
Εκείνοι οφείλουν να το φωλιάσουν
στη σκέψη, στα λόγια, στις σελίδες.
Οφείλουν να το κυοφορήσουν σαν κάτι πολύτιμο,
σαν μια συνήθεια.
Τα λόγια τους είναι λίγα και απλά,
ώστε να τα θυμούνται μόνο οι άξιοι.
Κι η μοναξιά τους χάνεται στη λήθη.
Η μοναξιά τους βρέθηκε στο φως.

το κείμενο είναι δημοσιευμένο

στα "Μεσολογγίτικα Χρονικά"